Insulina, to hormon mający wpływ na prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu. Produkowana przez komórki beta wysp trzustki, po spożyciu posiłku jest kluczowa w procesie metabolizmu węglowodanów, białek oraz tłuszczów.
Objawy insulinooporności
Jeśli praca insuliny nie jest zaburzona, pozyskana z posiłku energia przetwarzana jest przez komórki oraz tkanki. Jeśli zaś występuje wrażliwość na insulinę, następuje słabe wchłanianie insuliny i mówimy wtedy o insulinooporności. Poprzez zobojętnienie komórek na insulinę, organizm produkuje jej w zwiększonej ilości, co powoduje wiele chorób, w tym również przewlekłych.
Schorzenie to przez długi czas może nie dawać żadnych symptomów, a co za tym idzie nie zostanie szybko zdiagnozowane. Objawy nie należą do charakterystycznych, przypisywane są dość często złej pogodzie czy nadmiernej pracy. Do najczęstszych należą: permanentne zmęczenie, senność, zmiany nastrojów, zmiany wagi ciała, otyłość brzuszna, a także problemy z zajściem w ciążę.
Przyczyny insulinooporności
W dzisiejszych czasach insulinooporność to narastający problem, który może skutkować wieloma konsekwencjami, w tym cukrzycą. Przyczyn insulinooporności jest wiele, dlatego niekiedy dość ciężko ją zdiagnozować. Za podstawowy powód powstania insulinooporności podaje się brak aktywności fizycznej oraz otyłość. Choroba ta może mieć jednak inne podłoże, w tym: genetyczne czy hormonalne. Może być również wynikiem stresu.
Do jakich schorzeń doprowadza podwyższony poziom insuliny we krwi?
Nadrzędnym skutkiem insulinooporności jest cukrzyca typu 2. Na początku poziom cukru we krwi ma prawidłowy wskaźnik, w nadmiarze jest natomiast poziom insuliny. Nieleczona insulinooporność powoduje rozwój braku tolerancji na glukozę – po posiłkach oraz między nimi. Innym ze skutków oporności na insulinę jest: miażdżyca, jak i niealkoholowe stłuszczenie wątroby. Powodem jest proces zapalny spowodowany nadmiarem szkodliwych produktów przemiany materii, jak i obniżeniem wydolności trzustki, produkującej insulinę w nadmiarze. Nierzadko także dochodzi do rozwoju zespołu policystycznych jajników, gdyż nadmiar insuliny stymuluje produkcję męskich hormonów płciowych.
Insulinooporność a sport
Udowodniono, że brak aktywności fizycznej ma bezpośredni wpływ na rozwój insulinooporności. Ma to związek ze spalaniem glukozy przez nasze mięśnie. Dzięki aktywności fizycznej rośnie popyt na glukozę, która pobierana z krwi ulega znacznej redukcji. Zatem sport jest nieodzownym elementem podczas leczenia, również z uwagi na fakt, że podczas wysiłku dochodzi także do poprawy działania insuliny bez względu na spadek masy ciała. To nie jedyny powód. Systematyczny trening wpływa na wzrost adiponektyny, odpowiedzialnej za zwiększoną wrażliwość tkanek na insulinę.
Który sport jest najlepszy dla insulinoopornych
Przede wszystkim taki, który sprawi satysfakcję i nie będzie wynikiem przymusu. Już 10 000 kroków dziennie wystarczy aby zapobiec rozwojowi cukrzycy. Osobom rozpoczynającym swoją przygodę ze sportem zalecany jest marsz, nordic walking czy pływanie. Warto także pamiętać o swojej kondycji, stanie zdrowia oraz masie ciała przy podejmowaniu decyzji o konkretnej dyscyplinie.
Dieta w insulinooporności
Z uwagi na dużą korelację otyłości z opornością na insulinę, istnieje także zależność pomiędzy błędami żywieniowymi a rozwojem tej choroby. Błędy dietetyczne, takie jak wysoka zawartość tłuszczy czy cukrów mogą przyczynić się do pogłębienia schorzenia. Dieta powinna być odpowiednio skomponowana i zbilansowana. Bogata w zdrowe tłuszcze, białka oraz węglowodany.
Kilka wskazówek jak sobie z nią radzić
Sen, zarówno w zwalczaniu insulinooporności, jak i ogólnie jest bardzo ważny w procesie zachowania prawidłowego funkcjonowania oraz prawidłowej pracy hormonów. Nie mniej istotne jest także zniwelowanie czynników stresu bądź dodatkowych kilogramów.
Karolina Solińska
Dodaj komentarz