Nadpobudliwe dziecko wymaga cierpliwości i wsparcia ze strony rodziców, aby w późniejszym okresie życia nie miało problemów z zachowaniem, komunikacją i uczeniem się.
Nadpobudliwość – definicja zespołu ADHD
Tajemnicze ADHD to skrót od angielskiej nazwy Attention Deficit Hyperactivity Disorder, czyli „zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi” (często nazywany po prostu zespołem hiperkinetycznym lub zespołem nadpobudliwości psychoruchowej). ADHD to jedno z najczęstszych zaburzeń wieku rozwojowego. Zauważalne jest u 2–5 proc. populacji, przy czym przypadłość ta trzy razy częściej dotyka chłopców.
Pierwsze symptomy nadpobudliwości psychoruchowej
Objawy nadpobudliwości psychoruchowej zwykle są wyraźnie widoczne już między 5 a 7 rokiem życia, ale bywa, że rodzice zwracają na nie uwagę dopiero, gdy dziecko rozpocznie naukę w szkole. Dorośli wielokrotnie popełniają błędy, myląc dzieci nadpobudliwe z ruchliwymi.
Sytuacja staje się jasna, gdy u dziecka występują objawy nadpobudliwości we wszystkich trzech sferach: ruchowej, emocjonalnej i poznawczej lub przy znacznym nasileniu nadpobudliwości.
Aby rozpoznać zespół ADHD, warto zwrócić uwagę, czy dziecko łatwo się rozprasza, często gubi lub zapomina rzeczy, źle zapamiętuje szczegóły, jest mniej poważne od rówieśników, wtrąca się do rozmowy dorosłych, nie czeka na swoją kolej, łatwo się zniechęca, chce natychmiastowej pochwały, wydaje się, że nie słucha, nie kończy czynności, ma kłopoty z przestrzeganiem zasad, ma kłopoty z zaśnięciem i miewa koszmary lub lęki nocne. Jeżeli dziecko stale wierci się na krześle, macha rękami i nogami, raczej biega niż chodzi, jest bardzo gadatliwe, łatwo i często się denerwuje, psoci w szkole lub w domu, dokucza innym dzieciom, nieumyślnie psuje różne rzeczy, ulega częstym urazom i wypadkom, to ewidentny znak dla rodziców, że mają do czynienia nie tyle z żywym sreberkiem, ile z problemem wymagającym pomocy.
Warto podkreślić, że intensywność objawów ADHD wzrasta w sytuacji, w której dzieci się nudzą. Oczywiście wystąpienie takich zachowań nie musie oznaczać ADHD. Jeżeli jednak istnieje podejrzenie, że wymienione wyżej objawy wskazują na zespół hiperkinetyczny, warto wybrać się na konsultację do profesjonalisty.
Jak pomóc dziecku z ADHD?
Dzieciom nadpobudliwym emocjonalnie nie należy dawać zbyt trudnych zadań, nawet w niewielki sposób przekraczających ich możliwości i wymagających wzmożonej mobilizacji. Trzeba przede wszystkim podejmować wysiłki zmierzające do zachowania ich równowagi emocjonalnej.
Czynniki, które mogą pomóc, to: regularny tryb życia, odpowiednia liczba oraz stałość godzin snu i odpoczynku, prawidłowe odżywianie i regularność posiłków, niezbyt forsowne ćwiczenia fizyczne i sporty, spacery, systematyczne wietrzenie pomieszczeń, zwłaszcza miejsca odpoczynku, unikanie poleceń w godzinach wieczornych.
Małe dziecko jest szczególnie podatne na oddziaływania otoczenia, jego zaburzenia nie są na ogół utrwalone. Dlatego korekta zachowania właściwymi metodami przynosi efekty. W porę zastosowana terapia sprawia, że nadpobudliwość dziecka w wieku przedszkolnym nie przeradza się w późniejszym wieku w nerwicę i agresję.
Po pierwsze nie szufladkować
Aby pomóc dziecku nadpobudliwemu, należy przełamać negatywne nastawienie rodziców i nauczycieli dotyczące oczekiwanych zachowań dziecka. Należy skoncentrować się na pozytywnych zachowaniach dziecka. Trzeba budować w dzieciach nowe nastawienie wobec samych siebie oraz efektów własnej pracy. Bardzo ważną sprawą jest nagradzanie pozytywnych, konstruktywnych zachowań, ale też nie karanie tych złych.
Warto pamiętać, że każde dziecko ma wady i zalety. Ma swoje hobby, w czymś jest dobre. Nie można o tym zapominać o tym i skupiać się jedynie na jego chorobie. Obok niepożądanych zachowań należy zauważać i rozbudzać w dziecku wszelkie przejawy inteligencji i kreatywności. Łatwo jest w poczuciu bezradności i frustracji zapomnieć o mniej rzucających się w oczy cechach dziecka, jednak trzeba pamiętać, że dziecko z ADHD to przede wszystkim dziecko, które również pragnie być kochane i akceptowane, ma swoje marzenia i zdolności. Nie można skupiać się tylko na jego słabszych stronach. Warto czasem przymknąć oko na symptomy ADHD i skupić się na okazywaniu dziecku miłości, szacunku, akceptacji i wsparcia.
Paulina Brzezik
Dodaj komentarz